اما هیچکس اونو مثل من دوست نداشت

تقصیر من چی بود وقتی تو پر زدی

رفتی و با نگات خنجر به من زدی

.... 

________________________________

این روزها
سهم من از قاصدک ها
تنها فقط
دیدن و رقصیدنشان در
باد
است
چرا دیگر برایم از تو
خبر نمی آورند؟!!!

پیام شعر تنهایی سکوت است
تو تنها باش و من تنهای تنها
که دارم وقت تنهایی سخن ها

نگاه عاشقم تا آسمانهاست
مرا تا عرش اعلا نردبان هاست

نماز خلوتم را صد قنوت است
کلام شعر تنهایی سکوت است

گاهی شعر سراغم را می گیرد
گاهی هوای تو
تفاوتی نمی کند
هر دو ختم می شود
به دلتنگی من !!! 

 

سخته یکی همیشه پیشت باشه ولی هیچ وقت نتونی حسش کنی

سخته بگه همیشه باهاتم اما هنوز هیچی نشده جا بزنه و بره

سخته بگه دوستت دارم اما دلش پیش غریبه ها باشه

سخته توی کاراش . حرکاتش . حرفاش و ... عشق باشه اما دلش پره نفرت دروغ و دورویی

سخته تا میایی به بودنش عادت کنی به هر دلیلی بذاره بره

سخته زندگیت باشه و تو براش تجربه

سخته در حالی که حتی به تو فکرم نمی کنه تنها دلیل زندگیت باشه

سخته بخواد یه دفعه بره

سخته بعد از کلی عشق بازی یه شبه بدون هیچ دلیلی بگه حالم ازت به هم می خوره

سخته عاشقش باشی اما براش مهم نباشه
 

دلت سراغی از من میگیره"؟"
تو که میگفتی رو رفاقــــــــت با تو حساب کنم!

سفـــــــره ی دل و پیش تو تمامـــاً وا کنــــم!

بودی کـــــــنارم دلـــم قرص بــود یکــــــی و دارم!



شــــــــده بودی دلگــــــرمی شبــــــهای تارم...

یادتــــــه تنـــــــــها تــــــو بودی دار و نـــدارم؟

میــــگفتی: من واســـــــت با هــــمــــــــــه فرق دارم!

از عشـــــــــق و حــــــــس و حالـــــــــی کـه نســـبت به مـــــن داشــــــتی...

حـــــــالا دیگــــــــه چـی مونده؟

دوری؟

فاصـــــــــــــــــــــــــــله




یه حس پس گرفته!!


بعد یـــــــــه عـــــــــــــــــــــــــــــــمر رفـــــاقـــــت

دوســـــــتی و هـــــــمدردی و صـــــــداقـــــــت

دیدی جــــــــــدا شـدی از مـــــــــــــن چــــــــه راحـــــــت!؟

حــــــــالا بــــــــگو بدونـــــــــــم:

خــــــــدایی تــو ایـــن مـــــدت

اصـــــــلاً بـــــــــودی بــه یــــــــــــــــــادم؟!

بـــــــودی تو حــــــس و حــــــالم؟!

فقــــــــــط می خــــــوام بدونـــــــــــم:

"اون دلـــــــــــــت ســــــراغ از دل تنگم می گیــــــــــره؟؟؟؟؟؟

مـــــیدونم قـــــــلبــــــت یــه جــــای دیــــــگه گـــــــیره!!!"

نشسته بودم رو نیم‌کتِ پارک، کلاغ‌ها را می‌شمردم تا بیاید. سنگ می‌انداختم بهشان. می‌پریدند، دورتر می‌نشستند. کمی بعد دوباره برمی‌گشتند، جلوم رژه می‌رفتند. ساعت از وقتِ قرار گذشت. نیامد. نگران، کلافه، عصبی‌ شدم. شاخه‌گلی که دستم بود سَرْ خَم کرده داشت می‌پژمرد.
طاقتم طاق شد. از جام بلند شدم ناراحتیم را خالی کردم سرِ کلاغ‌ها.
گل را هم انداختم زمین، پاسارَش کردم. گَند زدم بهش. گل‌برگ‌هاش کَنده، پخش، لهیده شد. بعد، یقه‌ی پالتوم را دادم بالا، دست‌هام را کردم تو جیب‌هاش، راهم را کشیدم رفتم. نرسیده به درِ پارک، صِداش از پشتِ سر آمد.
صدای تندِ قدم‌هاش و صِدای نَفَس نَفَس‌هاش هم.

برنگشتم به‌ رووش. حتی برای دعوا، مُرافعه، قهر. از در خارج شدم. خیابان را به دو گذشتم. هنوز داشت پُشتم می‌آمد. صدا پاشنه‌ی چکمه‌هاش را می‌شنیدم. می‌دوید صِدام می‌کرد.
آن‌طرفِ خیابان، ایستادم جلو ماشین. هنوز پُشتَ‌م بِش بود. کلید انداختَ‌م در را باز کنم، بنشینم، بروم. برای همیشه. باز کرده نکرده، صدای بووق – ترمزی شدید و فریاد – ناله‌ای کوتاه ریخت تو گوش‌هام – تو جانم.
تندی برگشتم. دیدمش. پخشِ خیابان شده بود. به‌روو افتاده بود جلو ماشینی که بِش زده بود و راننده‌ش هم داشت توو سرِ خودش می‌زد. سرش خورده بود روو آسفالت، پُکیده بود و خون، راه کشیده بود می‌رفت سمتِ جوویِ کنارِ خیابان.
ترس‌خورده – هول دویدم طرفش. بالا سرش ایستادم.
مبهوت.
گیج.
مَنگ.
هاج و واج نِگاش کردم.
توو دستِچپش بسته‌ی کوچکی بود. کادو پیچ. محکم چسبیده بودش. نِگام رفت ماند روو آستینِ مانتوش که بالا شده، ساعتَ‌ش پیدا بود. چهار و پنج دقیقه. نگام برگشت ساعت خودم را سُکید.
چهار و چهل و پنج دقیقه!
گیج درب و داغان نگا ساعت راننده‌ی بخت برگشته کردم. عدلْ چهار و پنج دقیقه بود!! 

گاهی برای شنیدن تو دلم تنگ میشود ....
به جاده نگاه می کنم
و چشمانم پاییزی را به دنیا می بخشد
تو ....
مراقب می شوی
و من ....
به امتحان قلب تو دیر می رسم
 

شيشه ای می شکند...
يک نفر می پرسد...چرا شيشه شکست؟
مادر می گويد...شايد اين رفع بلاست.
يک نفر زمزمه کرد...باد سرد وحشی مثل يک کودک شيطان آمد.
شيشه ی پنجره را زود شکست

 

 

کاش امشب که دلم مثل آن شيشه ی مغرور شکست، عابری خنده کنان می آمد...
تکه ای از آن را برمی داشت مرهمی بر دل تنگم می شد...
اما امشب ديدم...
هيچ کس هيچ نگفت غصه ام را نشنيد...
از خودم می پرسم آيا ارزش قلب من از شيشه ی پنجره هم کمتر است؟
دل من سخت شکست اما، هيچ کس هيچ نگفت و نپرسيد چرا ؟

وقتی آخر یه قصه، غصه ی تلخ فراقه

خاطرات سبز و رنگی همشون یه مشت سرابه

یعنی اون روزای آبی بینمون فنا شد و رفت؟!

یعنی روزگار دلگیر کار ما رو ساخت و در رفت؟

یعنی باز موج جدایی ساحل عشق و خراب کرد؟!

دوباره جای ستاره آسمون رد شهاب کرد؟!

حالا آهوی فراری! بلبل همیشه ساکت!

بیا این قلب شکسته ،مال تو توشه ی راهت

یادته وقتی برات ترانه ی عشق و سرودم

به تو گفتم مثل روحی توی بند بند وجودم

من بت غرور بودم، یادته زدی شکستی

به فدای تار موهات گرچه راه عشق و بستی

قلب من پر از غمت بود ، قدر ماهی های یک رود

کاشکی که نمی شکستیش ، آخه اون جای خودت بود!

تو برام بدون همتا، تک گل باغ وجودم

من برات؟؟! یادته گفتی ، فرق نداشت بود ونبودم 

خانه دوست کجاست

نه من میدونم نه هیچ کس دیگه چون ما ادما فقط دنبال یه چیز میگردیم گذرون روزا چه جوری به هم دروغ بگیم سر هم کلاه بذاریم چجوری دل بشکنیمو دل بسوزونیم دوستی ها شده کلاه گذاشتن سر خودمونو دیگران اونوقت تا چشممون به کسی می افته همه دم از صداقت میزنمو برای ابراز همون صداقت از بعد سلام احوال پرسی میزنیم به بیراهه ی دروغ شروع میکنیم به رفتن تا اونجایی که یا به اهدافمون برسیم یا تشت رسواییمون چنان از بالای بام بخورو پس کلمون که تا یه سال دور خودمون بچزخیم

امید وارم هیچ وقت هیچ دوستی به دوستش دروغ نگه شر هم دیگه کلاه نذارن مگر کلاه پشمی اونم از روی محبت

همیشه شاد باشینو خندون

رو به تو سجده مي كنم دري به كعبه باز نيست

بس كه طواف كردمت مرا به حج نياز نيست

به هر طرف نظر كنم نماز من نماز نيست

مرا به بند مي كشي از اين رهاترم كني

زخم نمي زني به من كه مبتلاترم كني

از همه توبه مي كنم بلكه تو باورم كني

قلب من از صداي تو چه عاشقانه كوك شد

تمام پرسه هاي من كنار تو سلوك شد

عذاب مي كشم ولي عذاب من گناه نيست

وقتي شكنجه گر تويي شكنجه اشتباه نيست

قلب من از صداي تو چه عاشقانه كوك شد

تمام پرسه هاي من كنار تو سلوك شد

عذاب مي كشم ولي عذاب من گناه نيست

وقتي شكنجه گر تويي شكنجه اشتباه نيست

ای دل ساده به کجا رسیدی

                  این همه صحرا به قفس پریدی

بی کسی ات بود از ان چه کس

                  که این چنین تنها شده ای

تو همان بهاری هستی

                که چون عاشق شدی زرد شده ای

ای دل

پاییز همان بهاریست که عاشق شده است

گاه یک لبخند انقدر عمیق میشود که گریه می کنیم
گاه یک نغمه انقدر دست نیافتنی میشود که با ان زندگی می کنیم
گاه یک نگاه انچنان سنگین میشود چشمانمان رهایش نمی کند
گاه یک عشق انقدر ماندگار می شود که فراموشش نمی کنیم
 

باید کسی باشد
که هروقت بار تنهاییت سنگین شد
هر وقت کمر کلماتت شکست
هر وقت واژه هایت لال شدند
بیاید بنشیند مقابل چشم هایت
و تو زل بزنی به خودت
که جاری شده ای میان چشم هایش
باید کسی باشد
که هر وقت بار دلتنگی ات سنگین شد
هر وقت طاقت سکوتت تمام شد
هر وقت کم آوردی بیاید بنشیند کنارت
و تو سرت را بگذاری روی شانه اش
و تمام خودت را به او تکیه دهی
باید کسی باشد
که هر وقت بار خستگی هایت سنگین شد
هر وقت سهمت از بغض بیشتر از توانت شد
بیاید آغوش باز کند و پناهت شود
و تو یک جا تمام تنهایی ات را
تمام دلتنگیت را
تمام سکوتت را
تمام خستگی هایت را
و تمام بغضت را
میان هُرم نفس هایش
نفس بکشی
بایـــــــد
کسی
باشـــد
 

امید قصه های من

تو هم به قصه گوی خود رسیده ای

صداتر از صدای من

بگو غریوِِ ِ راه را شنیده ای

عزیز آشنای من

ببین غریب ِ عشق را تپیده ای

نوید ِ نغمه های من

به خود تنین یار را تنیده ای

حریم ِ من، هوای ِ من

رها به آسمان ِ دل پریده ای

گذشته ها به پای من

توهم به صبح دیگری دویده ای ...
 

اگه گفتم خداحافظ، نه اینکه رفتنت ساده است نه اینکه می­شه باور کرد دوباره آخر جاده است خداحافظ واسه اینکه نبندی دل به رویاها بدونی بی تو و با تو همینه رسم این دنیا
....................................
و من از تو جدا ماندم ولي اي كاش ميمردم

برو ديگر كه دل از غم رها كردم

خداحافظ...خداحافظ كه ديگر بر نميگردم
 

گفتی که ما به درد هم نمی خوریم!..

اما هرگز نفهمیدی...

من تو را برای دردهایم نمی خواستم 

وقتی نمیدونی تو دلت چی میگذره !

وقتی نمیدونی از این دنیای لعنتی چی میخوای!

وقتی قبل از اینکه چیزی رو بخوای اون چیز نابود میشه !

وقتی همه باهات قهرند!

وقتی نفــــــــــــــــــرین شده ای !

چه دلیلی داره که ارزویی داشته باشی؟ چه دلیلی داره چیزی رو دوست داشته باشی ؟ چه دلیلی داره به زندگی ادامه بدی؟

خدایا مرا ببخش اگر صدایت نمیزنم! فراموشت نکرده ام...
خدایا مرا ببخش اگر چیزی از تو نمی خواهم! همه چیز را از تو گرفته ام...
خدایا مرا ببخش اگر طنابم را گسسته ام! پوسیده بود محکمترش را می خواهم...
خدایا مرا ببخش اگر به سوی دیگری میروم! در این سو رهیافتگان کمترند...
خدایا مرا ببخش اگر آتش عشقت را با اشک هایم بیرون می رانم!دارم شعله ور می شوم...



خدایا مرا ببخش اگر خود پرستم! در وجودم تو را یافته ام...
خدایا مرا ببخش اگر به دنیا دل بسته ام! در شوره زارش رد تو را می جویم...
خدایا مرا ببخش اگر در عشقت کفر می گویم! قلبم گنجایش این همه رحمت را ندارد...
خدایا مرا ببخش اگر چشمانم را بسته ام! میخواهم امشب خواب تو را ببینم...
 

در عشق باید از خودت تا بی نهایت بگذری
ازخود گذشتم خوب من، از تو چگونه بگذرم؟
000بیا به سوی دل تنگ و عاشقانه من
که بی حضور تو غمخانه گشته خانه من
نماز صبح و شب من به شوق مهر تو بود
و این توئی که نشینی به هر ترانه من
به شعر های سراسر غم خودت بنگر
که در تمام غزلها تویی نشانه من


دلیل زندگی ام را اگر کسی پرسد
همین بس است بگویم تویی بهانه من
وسرنوشت مرا حق رقم زده با تو
اگر که آتش عشقم تویی زبانه من
هنوز کودکم آری میان مکتب عشق
تو بذر رشد فشاندی به کودکانه من
بدان که مرگ وجود مرا فراگیرد
اگر که نگذاری سری به شانه من

تو خواستی و من عوض شدم
تو رفتی و من بیشتر عوض شدم
حرف نزدم
عاشق نشدم
نظاره کردم اطرافم رو و بی تفاوت از کنارش رد شدم
یادم رفت
که ما اجتماعی هستیم
 

 

قلب داریم
یادم رفت مسیری که رفتیم ممکنه یک طرفه نباشه
مزه ی اشک یادم رفت
طعم خنده یادم رقت
لرزیدن دل یادم رفت
بهار و زمستون یادم رفت
برف بازی رو یادم رفت
وتو رو آخر از همه یادم رفت
همه دیوونه صدام کردن
و وقتی تو باز اومدی
با اون لبخند کج و کولت
من مونده بودم و یک مغز نصفه نیمه
که میدید تا یادش بره
من یادم رفت که تو رو یادم رفت
و جز این یادم موند که نباید بقیه رو به یاد بیارم