آرزوهایم را بر دوش گرفته ام

و بی مهابا در مسیر باد حرکت می کنم

به روی انتظار که می رسم می نشینم

بر با دستانی پر از التماس چشمانی ابارانی ام رابه نگین زمین می دوزم

و به رویاهای مبدل شده به کابوس می اندیشم

ناگهان قطار سرنوشت از روبرو میرسد

و تمام رویاهایم را به انهدام می کشد  و بازمن می مانم و کابوس 

 و ریل انتظار

باز من می مانم و و تنهایی.